Killing
v
Chapter 6
‘ถ้าฉันหลงทาง หรือหายไป
นายจะไปช่วยฉันใช่มั้ย’
‘ฉันจะไปตามหานายเอง อย่าไปกับใคร
ต้องรอฉันคนเดียวนะ’
‘สัญญานะ
ว่าเราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป’
‘อื้ม สัญญา’
“มยองซู มยองซูอย่าไป ฮึก
มยองซูนายอยู่ไหน ฮึก กลับมานะ ฮือ” เสียงหวานร่ำร้องเรียกคนในห้วงแห่งความฝัน
หยาดน้ำตาใสไหลออกจากดวงตากลมที่หลับพริ้มในห้วงนิทรา
ดวงตาคมทอดมองอากัปกิริยาของคนหน้าหวานที่เพ้อถึงตัวเอง
มือหนาลูบไล้ใบหน้าน่ารักที่ตอนนี้คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน
มือหนาบรรจงซับเหงื่อเม็ดเล็กที่ผุดขึ้นตามโครงหน้าหวาน
นิ้วเรียวเกลี่ยเช็ดน้ำตาใสที่ไหลจากดวงตาคู่สวย
“จะทำอะไรน่ะ?”
คนหน้าหวานเบิกตากว้างในความมืด ตกใจตื่น เมื่อมองเห็นสิ่งที่กวนขณะหลับ รอยยิ้มร้ายบนใบหน้าหล่อท่ามกลางความมืดมิด
“แตะนิดๆหน่อยๆทำเป็นหวงตัว
กับไอซองกยูไปถึงไหนกันแล้วล่ะ!”
เพี้ยะ!!!
ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงฟาดของฝ่ามือบาง
สายตาเกรี้ยวกราดจ้องมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้ตื่นตระตกกับสายตานั้น
“กล้าตบฉันหรออี ซองยอล
ชอบความรุนแรงใช่มั้ย” ไม่ว่าเปล่า ร่างสูงขึ้นคร่อมคนน่ารัก มือหนากระชากเสื้อตัวบางออก
ปากหยักเริ่มซุกไซ้ซอกคอขาว ขบเม้มจนเกิดรอย มือบางป้องปัดไม่ให้อีกคนทำอะไรตน
แต่ก็เหมือนป้องปัดอากาศ เพราะไม่สามารถจะห้ามอะไรได้เลย
“อื้อ ปล่อยนะ
อย่าทำแบบนี้ ปล่อย ฮือ” เมื่อสู้แรงของคนด้านบนไม่ได้
จึงพูดเพื่อหวังว่าคนด้านบนจะเห็นใจ แต่กลับทำให้คนด้านบนทำมากกว่าเดิม
“ฮื้อ บอกให้ปล่อยไง ฮื้อ
มยองซู ฮึก คิม มยองซู ปล่อยนะ ฮือ”
มือหนากำข้อมือเล็กแน่นหลังจากได้ยินสิ่งที่คนตัวเล็กพูด
“คิม มยองซูมันตายไปแล้ว
ได้ยินไหมมันตายไปแล้ว” อารมณ์โกธรถาโถมเหมือนพายุ ข้อมือเล็กถูกบีบจนแดงก่ำ
“ฮึก เจ็บ ปล่อยนะ ฮึก
มยองซูอย่าทำแบบนี้ ฮือ” คนหน้าหวานพูดเสียงบ่นสะอื้น กายบางสั่นจนตัวโยน
สั่นที่ร้องไห้หนักและกลัวคนตรงหน้า
“บอกว่าอย่าเรียกชื่อนั้นไง!!!” ตะหวาดเสียงดังลั่นจนคนฟังยังสะดุ้งตกใจ
ตาคมยังจับจ้องคนใต้ล่างตาเขม็ง
“งั้นก็เรียกทั้งคืนเลยแล้วกัน”
ริมฝีปากอิ่มจดจูบ ขบกัดริมฝีปากบางให้อ้าออก
สอดลิ้นหนาเข้าไปกวาดชิมความหวานด้านใน ดูดดุนรุนแรง จนกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเต็มโพรงปาก
ลิ้นเล็กพยายามหลบหลีกลิ้นหนาแต่ไม่เป็นผล คนตัวเล็กร้องประท้วงเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจ
คนด้านบนจึงต้องจำใจผละออกมายังซอกคอขาว ไล่ลิ้มเลียติ่งไตสีอ่อน มือก็ค่อยลูบไล้
สะกิดติ่งไตสีหวานเรียกเสียครางหวานที่พยายามจะกลั้นไว้ มืออีกข้างลูบไล่ต่ำลงมายังขอบกางเกงตัวบาง
ลูบวนอยู่ภายนอก ก็ทำให้มือบางที่ผลักดัน ทุบตี ตอนนี้เริ่มจิกแขนแกร่งเมื่อความรู้สึกแปลกประหลาดเข้ามาแทน
“ฮื้อ อย่านะ!”
“หุบปาก!”
กางเกงตัวบางหลุดออกไปตอนไหนก็ไม่อาจรู้ได้
มยองซูผละจากซอกคอหอม ยืดตัวมาถอดเสื้อของตัวเอง
จ้องมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้ดวงตาหยาดเยิ้ม เหมือนกำลังเชิญชวนเขากลายๆ
น้ำตาใสไหลอย่างต่อเนื่อง คนหน้าหล่อไม่คิดจะสนใจ ก้มลงกระซิบข้างหูนิ่มเสียงพร่า
“ฉันจะทำให้นายไม่ลืมฉันไปชั่วชีวิต อีซองยอล”
มือสากจับขายาวอ้าออกกว้างเพื่อให้ตัวเองแทรกเข้าไปอยู่ระหว่างกลางได้
ฝ่ามือเริ่มเคล้นคลึงส่วนอ่อนไหวของคนใต้ร่าง ซองยอลบิดเร้ายกสะโพกจากอาการเสี่ยวซ่านที่ได้รับจากคนด้านบน
ฟันสวยกัดที่ข้อมือบางของตัวเองเพื่อกั้นเสียงน่าเกลียด เขารู้สึกสะอิด
สะเอียดกับการกระทำที่แสนหยาบโลน แต่ไม่มีแรงพอที่จะต่อต้านคนด้านบน
“อือ อึก”
มือหนาลูบไล้สะโพกอิ่มไปพร้อมๆกับการขยับรูดรั้งส่วนอ่อนไหวของคนน่ารัก
ขยับแรงขึ้นเรื่อยๆทำซองยอลกระตุกเกร็งจนน้ำขาวขุ่นพุ่งออกมาจากส่วนปลาย
ซองยอลหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน คนหน้าหล่อยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ
“แฮ่ก อย่า อึก นะ” เปล่งเสียงพร่าขาดห้วง
แต่นั่นยิ่งทำให้คนหน้าหล่อได้ใจ
นิ้วเรียวใช้น้ำขาวขุ่นเมื่อครู่เป็นตัวหล่อลื่น
ใช้นิ้วลูบวนอยู่ช่องทางด้านหลังแล้วกดลงไปในช่องทางนั้น คนหน้าหวานกระตุกเด้งสะโพกขึ้น
เรียกรอยยิ้มร้ายอีกครั้ง คนหน้าหล่อไม่รอช้า กดนิ้วไปจนสุด รู้สึกถึงความคับแน่น
จึงต้องโปรบประโลมคนใต้ล่างให้คลายอาการเกร็ง
“ปล่อยออกมาสิจะได้ผ่อนคลาย ฉันอยากฟังเสียงนายนะ”
ปากหยักคลอเคลีย ไล่เลียใบหูนิ่ม
ไล่ลงมายังซอกคอขาว กลิ่นหอมอ่อนๆจากคนน่ารัก กระตุ้นให้เขามีความต้องการมากขึ้น
จังหวะที่ไล่เลียซอกคอขาว
มืออีกข้างก็ลูบวนสะกิดติ่งไต่สร้างความเสียวซ่านในร่างบาง นิ้วที่2และ3 ก็ตามเข้าไปในช่องทางนั้น
สะกิดจุดกระสันจนคนตัวบางเด้งสะโพกสวนเป็นระยะ
“อึก ฮื้อ”
เมื่อเห็นว่าช่องทางของคนน่ารักพร้อมแล้ว
คนหน้าหล่อดึงนิ้วออกมาจากช่องทางด้านหลัง สบตากลมโตปรือหยาดเยิ้ม
อกบางกระเพื่อมเอาอากาศเข้าปอด
“แฮ่ก พะ พอแล้ว อ๊ะ!”
ไม่ทันให้คนน่ารักพูดอะไรมากกว่านี้
คนหน้าหล่อจัดการจับส่วนแข็งขืนของตัวเองดันเข้าช่องทางด้านหลังทันที
แต่เข้าไปได้แค่ส่วนปลายเท่านั้น ทั้งความคับแน่น
บ่งบอกว่าคนน่ารักไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อน
อาการเกร็งและแรงตอดรัดจากช่องทางอ่อนนุ่ม
ใจหนึ่งก็อยากทำให้คนใต้ร่างนี้ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวด
แต่อีกใจก็นึกสงสารที่ดวงตากลมโตมีน้ำใสไหลริน แต่เขามาไกลเกินกว่าจะหยุดพายุแห่งแรงแค้น
และกามารมณ์
“เอา ออก ไป อ๊ะ” พูดแบบไม่เต็มเสียงนัก แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อคนหน้าหล่อเด้งสะโพก
จนสวนแก่นกายใหญ่เข้าไปจนสุดความยาว
“นายมีสิทธิ์สั่งฉันด้วยหรอ อีซองยอล”
มือหนาบีบแก้มทั้งสองข้างจนปากเล็กยู่เข้าหากัน ซองยอลหันหน้าหนีมือหยาบ
จนแก้มขาวขึ้นรอยแดงช้ำ
“เป็นเด็กดี ว่าง่ายๆจะได้ไม่เจ็บตัว” รอยยิ้มร้าย จ้องมองคนน่ารักที่หันหน้าหนี
มยองซูเริ่มขยับสะโพกจากจังหวะเนิบนาบเร่งขึ้นเรื่อยๆตามแรงอารมณ์
คนน่ารักหัวกลมสั่นคลอนไปตามแรงขยับ
“อื้อ เจ็บ” แรงขยับไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนลง
“เรียกชื่อฉันสิ ฉันชอบเสียงนาย” พูดข้างใบหูนิ่มจนคนฟังสั่นสะท้าน
“อ๊ะ มยอง อึก ซู ลึกไป อึก มยอง เบาๆ” ตาคู่สวยหลับพริ้ม
กัดริมฝีปากเพื่อสกัดกั้นเสียงคราง ซุกหน้าลงบนหมอนใบโต
มือบางก็จิกหมอนเพื่อระบายความเสียวซ่าน
คนหน้าหล่อจับคนใต้ล่างพลิกให้คนน่ารักหันหลัง
มือหนากดไหลบางให้ลงกับเตียงนุ่ม ยกสะโพกมนให้ลอยขึ้นง่ายต่อการสอดใส่
และขยับอีกครั้ง มือหนาดึงคนตัวเล็กกว่าให้หันกลับมามอง จูบดูดดื่มน้ำหวานจากปากบางอีกครั้ง
มือยังทำหน้าที่คลึงเคล้นสะโพกมน และติ่งไตสีหวาน สร้างความเสียวซ่าน
และเรียกเสียงครางหวานได้อย่างดี
“อ๊า มยองซู ลึก อึก ลึก ไป”
ผละจากริมฝีปากอวบอิ่ม
ซุกไซ้ตามซอกคอขาว ไล่จูบตามแผ่นหลังเนียน
ไม่ลืมที่จะทิ้งรอยความเป็นเจ้าของไปทั่วทุกที่ที่ริมฝีปากลากผ่าน
จับพลิกคนตัวเล็กอีกครั้งให้หันหน้าเผชิญกัน
คนน่ารักนั่งซ้อนบนตักกว้าง แขนเล็กคล้องคอแกร่งเป็นที่ยึดเหนี่ยว
จิกผมที่ดำเพื่อระบายความเสียวซ่านที่อีกคนมอบให้ จูบร้อนแรง และความเร้าร้อน
ยังถาโถมมาไม่ยั้ง
“อ๊ะ มยองซู อึก ฉันไม่ไหวแล้ว อ๊า”
คนน่ารักถูกเอนให้ลงบนเตียงนุ่มอีกครั้ง
คนหน้าหลังขยับสะโพกถี่และแรงขึ้น กระตุก 2-3 ครั้งก็ปล่อยน้ำรักขาวขุ่นเต็มช่องทางด้านหลัง
ส่วนคนน่ารักปล่อยออกมาเวลาไล่เลี่ยกันกันเต็มหน้าท้องแกร่ง
“แฮ่ก เสร็จแล้ว แฮ่ก ก็เอาออก แฮ่ก ไปสิ” ตอบเสียงเหนื่อยหอบ
หน้านิ่วด้วยความเจ็บปวด
“หึ ใครบอกจะทำแค่นี้ บอกแล้วไง ฉันจะทำให้นายเรียกฉันทั้งคืน”
พูดจบคนหน้าหล่อก็ขยับสะโพกอีกครั้ง
“อ๊ะ!” คนน่ารักที่ไม่ทันได้ตั้งตัว
ครางเสียงหลง
จังหวะเร้าร้อนของทั้งสองยังดำเนินไปไม่รู้กี่รอบ
ต่อกี่รอบ จนคนน่ารักสลบไปตอนเกือบรุ่งสาง เมื่อเสร็จกิจ คนหน้าหล่อถอดแก่นกายออก
นอนเท้าแขนข้างคนน่ารัก นิ้วเรียวเกลี่ยผมม้าที่ปรกหน้า
ซับเหงื่อชื้นออกจากใบหน้าหวาน ดึงคนน่ารักเข้าสู่อ้อมกอด
แล้วเข้าสู่ห้วงนิทราตามไป
แรงกระตุก และเสียงพึมพำ
ทำให้ดวงตาคมที่ปิดสนิทปรือขึ้นมองที่มาของการขยับและเสียงพึมพำนั้น อีซองยอลกำลังละเมอ
สีหน้าวิตกกังวล คิ้วผูกกันจนแทบจะเป็นปม ไล่สายตาตามโครงหน้าหวานจนมาถึง
ไหลลาดขาวเนียนประจักษ์ต่อสายตา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์โผล่ขึ้นอีกครั้ง
มยองซูคร่อมตัวแล้วเริ่มดูดดุนปากเล็ก
จนคนที่ถูกกระทำตกใจตื่นพยายามจะดิ้นหนี แต่เมื่อขยับ รู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว
ร่างกายเหมือนแตกเป็นเสี่ยงๆ มือบางพยายามจะดันอกแกร่งออกแต่ไม่เป็นผล
“อื้อ ออกไปนะ” เมื่อผละจากปากหนาได้ ปากเล็กก็รีบเปล่งเสียงทันที
“เก็บเสียงไว้ครางดีกว่า นายคิดว่านายจะหนีฉันได้หรือไง”
ไม่พูดเปล่ามือหนาเลื่อนไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวของคนใต้ร่างอีกครั้งและเริ่มขยับมัน
เพื่อให้อีกคนมีอารมณ์คล้อยตาม
“ฮื้อ มยองซู พอเถอะนะ ฮึก” ไม่มีเสียงตอบรับ มีแต่การกระทำเท่านั้นที่เป็นคำตอบ
คนหน้าหล่อส่งแก่นกายที่พร้อมแล้วกดลงช่องทางด้านหลังแบบไม่ให้อีกคนตั้งตัวใดๆ
คนน่ารักต้องสะดุ้งตกใจอีกครั้งที่อีกคนทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้
“อ๊า!!! เอาออกไป ฮือ เอาออกไป เจ็บ”
เสียงหวานร้องดังลั่นด้วยความเจ็บปวด
ไม่มีเสียงตอบรับเหมือนเคย
มีแต่แรงกระแทกถาโถมเข้ามาจนตัวสั่นสะท้าน
มือที่เคยจะผลักดันอีกคนออกกลับกลายต้องจับแขนแกร่งเป็นที่ยึดเหนี่ยว
“เรียกชื่อฉันอีกสิ นายจะได้จำไปตลอดชีวิตของนาย อีซองยอล!” เสียงเข้มตะหวาดดังลั่น มือหนาบีบแก้มกลมจนปากยู่
แก้มขาวเนียนบัดนี้ขึ้นรอยช้ำกลับกลายเป็นสีเขียว
“ฮือ มยองซู ฮือ ปล่อยฉันไปเถอะ อึก อย่าทำแบบนี้”
น้ำตาไหลเหมือนเขื่อนแตก แต่ก็ไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้น กลับเลวร้ายกว่าเดิม
“ทำไม อยากกลับไปหาไอซองกยูใช่มั้ย รักมันมากหรือไง” แรงบีบที่แก้ม
ข้อมือและตามลำตัวทำให้มีรอยเขียวช้ำเต็มไปหมด
“ฉันไม่ปล่อยให้ไปเสวยสุขด้วยกันหรอกนะ ฉันจะทำให้นายและมัน
ตกนรกหมกไหม้ไปด้วยกัน” คนหน้าหล่อไม่สนใจจะเสร็จกิจที่ทำไว้หรือไม่ ถอดแก่นกาย
ใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกจากห้องไปทันที ปล่อยให้คนน่ารักนอนร้องไห้สะอื้นจนตัวโยน
เนื้อตัวเปรอะเปื้อนคราบราคะ เขาไม่แม้จะหันกลับมามอง
ชีวิตอีกซองยอลคงไม่เจอเรื่องเลวร้ายมากเท่าตอนนี้อีกแล้ว
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะจะคิมมยองซูคนนั้นหายไปไหน ทำไมเขาต้องมาเจอกับคนๆนี้
คนที่เป็นเหมือนปีศาจร้าย คนที่เขาเคยรัก บัดนี้กลายเป็นเกลียดชัง
เขาจะต้องทำยังไง จะให้หลุดพ้นจากบ่วงกรรมนี้เสียที
TBC…
กลับไปอ่านต่อที่
http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1302297&chapter=7
เม้นให้กำลังใจด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น